Inmiddels is het alweer 35 jaar geleden, dat ik samen met zes vriendinnen het dispuut Carte Blanche heb opgericht. In februari vieren we dan ook het 7e lustrum. Het is goed gebruik dat één van de oprichtsters een stukje schrijft voor de almanak. Deze keer heb ik deze taak op mij genomen als oudste dispuutslid. Het probleem daarbij is de inspiratie. Waar ga ik over schrijven? Het heeft even geduurd voordat ik een onderwerp had. Enkele jaren geleden heb ik als kernteamleider in het jaarboek een stukje geschreven over de veranderende communicatie. Dit staat ook in mijn blog. Ik wilde dit stukje gebruiken met enkele aanpassingen. Uiteindelijk werd het dit…
De tikkenteller
Waar blijft de tijd? Inmiddels weer 35 jaar geleden verliep communicatie via andere kanalen. De bakelieten zwarte telefoon zoals wij die thuis hadden in de jaren zestig was in het studentenhuis een decennium later een moderne versie met een onduidbare kleur ergens tussen wit en grijs. Hij hing ook aan de muur. Ernaast een briefje waarop je de tikken moest noteren. Je vraagt je af:”Waar gaat dit over, tikken?” De tikkenteller, een apparaatje dat de eenheden bijhield, was speciaal aangeschaft vanwege het gezamenlijke gebruik van de telefoon. Je moest namelijk voor elk gesprek de stand van de tikken opschrijven en na afloop van het gesprek de nieuwe stand noteren. De huidige dispuutsgenoten kennen wel begrippen als belminuten en smsbundels, maar telefoontikken, die stammen uit de vorige eeuw. Aan het eind van de maand volgde dan onherroepelijk de afrekening. Niet iedereen hield zich even plichtsgetrouw aan het vastleggen van die tikken en wat volgde was een strenge gang van de rekeninghouder langs de deuren in het studentenhuis. Soms moesten we met z’n allen financieel bloeden voor de nalatigheid van een huisgenoot: niet genoteerde tikken samen betalen. Hoe anders is het nu. We hebben allemaal een mobieltje, we mailen, skypen en wat al niet meer. Toch verlang ik wel eens naar die tijd van vroeger, 35 jaar geleden. Elke woensdag tijdens de dispuutsavond nipten we aan onze thee en na het officiële deel kwam de sherry op tafel. Altijd met mate. Tenminste in mijn herinnering. Vele jaren kwamen we één keer per jaar bij elkaar om herinneringen op te halen en dat mis ik nou zo. Gewoon weer eens even praten over vroeger toen de tikkenteller nog bestond. Het is alweer een hele poos geleden. Ondanks vele communicatiemiddelen lukt het ons als oprichtsters van Carte Blanche nauwelijks nog om een gezamenlijk moment af te spreken. Misschien wel juist door al die sociale media. We houden elkaar via devices op de hoogte. Toch heb ik nog een leuk nieuwtje, dat ik nog niet gefacebooked heb: het oudste dispuutslid wordt oma.
Ankie Cuijpers 