Via twitter las ik een bericht dat oudere leraren bij het grofvuil worden gezet. Ik mag er niet aan denken, dat ik in de container van de DAR terecht zou komen. Zo’n artikel zet mij wel aan het denken en zeker indien als reden voor ontslag een conflict over werkdruk of ongeschiktheid genoemd wordt. Tijdens mijn nog  steeds werkzame leven heb ik  al heel wat regelingen voor ‘oudere’ werknemers voorbij zien komen. Zo had je de DOP-regeling, die gold van augustus 1988 tot 1 januari  1989. De DOP-regeling gaf personeel in het primair en voortgezet onderwijs van 55 tot en met 58 jaar de mogelijkheid vervroegd in deeltijd uit te treden. Degenen die 57 en 58 jaar waren, konden volledig uittreden. Daarna kwam de VUT en FPU en dan is er nog eventjes de bapo. Ik word geacht tot mijn 66e en nog wat door te werken in goede gezondheid en helder van geest. Dat laatste baart mij  en ook mijn even  oude collega zorgen, want de eerste tekenen van achteruitgang kondigen zich reeds aan.

Donderdag en vrijdag was ik samen met collega Léon, beide inmiddels 60 lentes jong, op uitwisseling met onze V2Gklas naar Raesfeld in Duitsland.  Zo’n anderhalf uur van Oss vandaan.  Léon is mentor van deze groep en ik ben hun docente Duits en zodoende heb ik  de contacten gelegd met de collega in Duitsland. Léon vertelde de klas V2G al gekscherend, dat opa en oma met hen meegingen. Gewoon een feit, want die mooie status hebben we beide inmiddels. Zelf verbinden we daar geenszins een ogenschijnlijke afstand tot de leefwereld van onze leerlingen aan. Integendeel, we gaan mee met de wereld waarin deze leerlingen geboren zijn. Zelf gebruik ik laptops en mobieltjes in de les en zet het digibord adequaat in. Ook zie ik webtools als een verrijking van mijn lessen én vooral als een ontlasting van de werkdruk. Ik heb ervaren, dat ik de individuele leerling veel beter kan bedienen door het gebruik van ICT.  Ik facebook en twitter echter niet met mijn leerlingen, want ze hebben recht op een stuk privacy net zoals ik dat heb als docent. Dat is een grens die ik niet overschrijd.   De belangrijkste afstand tot  de leerlingen is 46 jaar levenservaring en die brengen wij ongetwijfeld mee als het om de verantwoordelijkheid voor onze leerlingen gaat.  Ouders hadden hun kind aan ons toevertrouwd en dat voelt  zwaar.  Onze levenservaring heeft ons echter handvatten gegeven voor een goede mix tussen loslaten en beschermen.  Ouders moeten ervan op aan kunnen dat hun kind veilig is, maar dat geldt ook in een lessituatie. En juist die situatie is aan verandering onderhevig en de zeggenschap daarover lijkt de oudere docent te ontglippen. Of liever gezegd die laat de docent ontglippen, want zeggenschap houden over  stelt eisen aan de docent. En dat is denk ik de crux waar we de komende jaren door de verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd tegen aan zullen lopen. De oudere docent doet nogal eens wat hij altijd deed en dat trucje gaat niet meer op. Zorg zelf dat je niet bij de DAR terechtkomt en neem het initiatief om bij te scholen en je op de hoogte te houden. Stop tijd in je eigen ontwikkeling en gebruik de scholingstijd voor je persoonlijke behoefte.

P1030526Al mijmerend bij het haardvuur  op de kerstmarkt in Marbeck tijdens onze uitwisseling kwamen Léon en ik tot de conclusie dat vooral het namen onthouden op onze leeftijd een hele dobber  is.  Hoe het komt weet ik niet, maar Rob hernoem ik regelmatig tot Björn en omgekeerd. Na de herfstvakantie is het hopeloos en begint de misère van voren af aan. Mijn schild ende betrouwen zijt gij o namenlijst. Ik noem een naam en ben benieuwd wie dan weer reageert. Gelukkig heb ik na éen les weer alle gezichten met namen in mijn geheugen opgeslagen, maar of dát over zes jaar ook zo is.  Laten we het hopen, want anders kunnen we  wel vergeten dat ik de individuele leerling zie. Dan zie ik alleen nog maar de klas als geheel.

Ik ben deelnemer van TheCrowd en volg daarnaast diverse andere scholingen, maar bij nader inzien heb ik vooral behoefte aan een geheugentraining.  Welke coach springt in dit gat? Of is het een niche?