Het onderwijs moet anders, meer op maat voor de leerling. De docent moet los komen van de methode en zelf materiaal op maat kunnen maken. We willen af van de afrekencultuur. Docenten moeten meer ontwikkeltijd krijgen en minder les hoeven te geven. Dat komt de kwaliteit van de lessen ten goede. En nog veel meer is er nodig om de kwaliteit van het onderwijs te verbeteren. Soms is het moeilijk voor collega’s om dat oude vertrouwde los te laten.  De comfortzone zit zo gemakkelijk. Dat is nou ook het geval met die ooit blauw zijnde spijkerbroek.

Als we het onderwijs willen vernieuwen dan mag dat van mij ook best aan de buitenkant zichtbaar zijn. Een docent in een tot grijsblauw gewassen spijkerbroek is toch niet meer van deze tijd. Dat imago wil je toch niet meer, want niet alleen op inhoud moet het onderwijs anders, maar ook de buitenkant wil wel een likje verf. Men vergeet vaak, dat leerlingen een hele dag jou zien ronddartelen. Ik herinner me nog een interview met Sylvia Tóth enkele jaren geleden. Tijdens dat interview wisselde zij twee keer van kleding. Volgens haar had de kijker recht op een beetje afwisseling. Leuk bedacht, maar dat hoeft voor mij nou ook weer niet.  De docent in een nauwelijks nog kleur te noemen spijkerbroek associeer ik met een stoffig imago. Een vooroordeel, dat geef ik toe, maar toch.  Vooral  docenten, die opgeleid zijn in de zestiger jaren, zweren bij die broek. Jazeker, hij zit comfortabel en hoe langer je hem draagt hoe beter of die zit. Daar hoeven we geen discussie over te hebben. Een spijkerbroek is net zoiets als de comfortzone.: beide zitten gemakkelijk.

Momenteel is de Chino trendy. Hij is te koop in elke denkbare kleur en een goed alternatief voor de spijkerbroek voor wie niet van plooibroeken houdt. Heren, kom op en gooi eens wat kleur over die gespierde bilpartij.  Een nieuw geluid, een nieuwe kleur. Het is potdorie lente.