synchroonkijken

Vandaag kreeg ik via twitter onderstaande oproep binnen

Regelmatig zie ik van mensen die ik volg een bericht over synchroonkijken. Ik vraag me af wat de zin van deze activiteit is of eigenlijk is mijn vraag:”Wat heb ik eraan in mijn lessituatie?”
Ik neem aan dat bovenstaande oproep vooral te maken moet hebben met opgeladen zijn voor het onderwijs. Dan lijkt me dat nog een zinvolle insteek of wellicht een opsteker zo hier en daar.
Zie hieronder mijn foto over opgeladen. Die heeft in feite niks met onderwijs te maken of misschien toch wel.

Voor mij zouden de lichtjes van de elektrische wielen van de rolstoel van mijn man een voorbeeld moeten zijn voor veel leerlingen. Voor mij zijn deze lichtjes een symbool voor doorzettingsvermogen. Elke twee dagen worden de wielen opgeladen, zodat hij met een lichte handbeweging zijn rolstoel kan voortbewegen. De lichtjes geven aan of het opladen voltooid is. Deze elektrische wielen heeft Freek om zelfstandig in zijn aangepaste auto te kunnen plaatsnemen. Voornamelijk om naar zijn werk te gaan. Ook al is hij bijna 65 en heeft hij al 35 jaar ms. Thuisblijven is nooit een optie geweest. Hij heeft enorm veel plezier in het werk dat hij doet. De boodschap die ik mijn leerlingen mee wil geven met deze foto is: geef nooit op!