Inmiddels zijn de laptops uit de laptopkarren op mijn school aan vervanging toe. Er mankeert altijd wel iets aan het een of het andere device of voordat je bij de pagina bent waar je wilt zijn is er al behoorlijk wat  lestijd voorbij. Sommige computers zijn in een mum van tijd opgestart en andere krengen lijken rijp voor de schroot. De traagheid spat ervan af en dat leidt wel eens tot een misverstand. Gelukkig heb ik dan nog een behulpzame leerling.  Onlangs las ik op twitter dat leerlingen van de docent  de mobieltjes gewoon op tafel mogen hebben  en dat de leerlingen daar dan af en toe op kunnen kijken.  Ook al zijn die op dat moment niet nodig voor de les. Gewoon af en toe even de berichtjes bekijken en dan weer volop met de aandacht bij de les. Leek mij wel iets om uit te proberen.  Zo gezegd zo gedaan en met mijn havo-4 maakte ik de afspraak dat ze af en toe mochten kijken op hun mobiel, behalve als ik uitleg gaf dan mocht de aandacht niet naar het mobiel. Oké, mooie deal vonden de leerlingen. Totdat die keer dat we weer met de laptops gingen werken. Eefje had de laptop voor haar neus en was langer dan conform afspraak met haar mobieltje bezig. Enigszins geïrriteerd vroeg ik wat ze aan het doen was. De vlammen schoten zowat uit haar ogen. “Waarom moppert u nou? De laptop is aan het opstarten”, kaatste ze terug met boze stem. Oeps, ja het kan ook anders en ik vroeg haar wat ik dan beter had kunnen zeggen. “Nou, hoe gaat het of lukt het?” Ik herhaalde haar advies met een glimlach en bedankte Eefje voor de tip. Ik kreeg een  mooie glimlach terug en probeerde te helpen met het opstarten van de gewenste site door F5 in te drukken. Dat wil nog wel eens helpen. Maar helaas, tegen een laptop kun je met een hele klas glimlachen of misschien zelfs whisperen, maar dat helpt geen donder.