Inmiddels alweer zes maanden met pensioen, maar door alle contacten in het onderwijs via social media is er van een echt afscheid geen sprake. Vandaag kreeg ik via Frans Droog een uitnodiging om n.a.v. een afbeelding een onderwijs-gerelateerde blogpost te schrijven.Ik houd wel van uitdagingen en nou ben ik dus aan het tikken.
De rups van Frans die mij inspireerde. Als docent maakte ik diverse ontwikkelingen door, door te blijven leren en ervaringen op te doen. Het was niet altijd gemakkelijk, maar als een vlinder werd ik telkens weer aangetrokken tot het kleurenspel dat onderwijs heet. In de loop der jaren bouwde ik herinneringen op. Vaak mooi, soms heftig. Altijd droegen ze hun steentje bij aan onderwijs. Opeens wist ik het. Onze kinderen en hun beider neef en nicht hadden voor het 40-jarig huwelijk van mijn schoonouders elk tien mooie herinneringen opgeschreven en bij elkaar waren dat er 40! Zeggen we ook niet steeds dat mooie herinneringen kostbaar zijn? Ik heb 35 jaar als docent les gegeven en kom vast aan 35 mooie herinneringen, maar dat vraagt te veel van de lezer. Een paar wil ik er delen.
De chronologie van de herinnering:
Een schelpje
Tijdens mijn opleiding aan de pedagogische academie in Echt liep ik stage op de lagere school in Heel. Ik moest een aardrijkskunde les geven over de provincies en daarvoor had ik de kaart van Nederland op het bord getekend en bij elke provincie had ik een ansichtkaart van de hoofdstad uit die provincie geplakt en daar vertelde ik dan iets bij. Volgens mij had ik die ansichtkaarten gekocht bij een boekhandel. Daarna kregen de leerlingen een stempelkaart en moesten ze zelf de hoofdsteden bij de provincie invullen. Tijdens mijn rondje langs de tafel gaf een meisje mij een schelpje. Dat had ze zelf gevonden bij zee. Ik heb het schelpje heel lang bewaard, omdat dit het eerste cadeautje was dat ik van een leerling kreeg, maar vooral omdat zij mij in haar ogen iets heel bijzonders gaf. Ik besefte toen wat met liefde gegeven is van onschatbare waarde is.
De boekenlegger
Na mijn diplomering aan de pedagogische academie kwam mijn pedagogiek docente bij mij thuis om me te feliciteren. Dat deed zij bij elke afgestudeerde. Een huisbezoek tijdens het feest. Een schat van een mens, Jeanny van Poppel en nog steeds heb ik contact met haar. Soms een telefoontje, maar minstens éen keer per jaar ben ik bij haar in Sittard en lunchen we samen. Van haar kreeg ik als herinnering een boekenlegger met de wijze woorden:”Der schönste Dank für Gottes Gaben besteht darin, daß man sie weitergibt.” Ja hoor, ik heb die boekenlegger nog steeds. Hoe toepasselijk als je in het onderwijs gaat werken. En ja, de school was katholiek.
Bernadette
Meteen na mijn opleiding tot lerares basisschool ging ik naar Nijmegen om Duits en Nederlands te studeren aan de Gelderse Leergangen. In het tweede leerjaar gingen we in september een maand naar Bonn om stage te lopen aan een katholiek gymnasium. We woonden destijds in een studentenhuis aan de Adenauerallee met aan de achterzijde uitzicht op de Rijn. Overdag op het gymnasium en ’s avonds tot het ochtendgloren in de Kellerbar. Een geweldige tijd, wel een beetje decadent. Mijn moeder was in diezelfde periode in Lourdes met de bedevaarttrein van het Rode Kruis. Samen met een vriendin begeleidde zij daar zieke patiënten. In Bonn ontving ik van haar een kaart met de afbeelding van Bernadette Soubirous. N0rmen en waarden die mijn ouders mij hadden bijgebracht werden manifest. Ook die kaart heb ik nog.
Kans
Na mijn opleiding kreeg ik een baan als docente Duits en Nederlands aan de toenmalige huishoudschool en lts in Druten. Enkele weken geleden was er veel twitterverkeer over rapportvergaderingen. Ik weet het nog goed die ene keer toen een leerling van de 2e klas besproken werd: Mario. Geweldige cijfers, maar volgens de brugklascoördinator zat hij aan het plafond en was de leao niet haalbaar. Ik had Mario in de les en ik was van mening dat als je zulke goede cijfers haalde, dat we deze leerling beslist een kans moesten geven. Ik heb alles uit de kast gehaald om de collega’s ervan te overtuigen om hem de kans te geven de leao te volgen. Aldus geschiedde. Vele jaren later hoorde ik dat Mario inmiddels succesvol de heao afgerond had.
Tom
In 2003 ben ik vanuit Druten naar Oss gaan werken en werd ik ook mentor. Ik herinner mij nog heel goed dat ik enkele jaren later mentor was van Tom. Hij was een beetje afwezig, vergat spullen en vooral zijn agenda. “Een lief jong”, zeggen ze in Brabant. Hij stak een keer zijn vinger op om iets te vragen, bleef in zijn boek kijken en riep: “Mam”. Zo iemand wil je toch alleen maar knuffelen. Mag niet. Elke docent mopperde op hem, want hij was niet bij de les en ‘vergat’ zijn huiswerk. Hij heeft geweldige ouders en ik nodigde hen uit voor een gesprek. Zij herkenden de verwardheid en vergeetachtigheid. Ik gaf aan dat Tom daar waarschijnlijk niets aan kon doen en stelde voor om hem te laten testen op AD(H)D. En ja hoor. Tom kreeg hulp vanuit het zorgteam en haalde zijn havo diploma. Onlangs liep hij stage bij ons op school. Ik had hem zo weer kunnen knuffelen. Nog steeds een lieverd.
Afscheid
Inmiddels ben ik bij januari 2015 beland en werd het afscheid van mijn onderwijsloopbaan gevierd. Mijn afdelingsdirecteur Ton refereerde aan mijn werkzaamheden op het Mondriaan College en de reden waarom ik gestopt ben met lesgeven zelfs vijf jaar eerder dan mijn pensioengerechtigde leeftijd. Ik zorg voor mijn man die ms heeft. Was ik blijven werken dan zou Freek afhankelijk zijn van de wijkverpleging. We hebben enkele maanden hulp gehad van Buurtzorg. De organisatie van Jos de Blok. Niets dan lof over het personeel. Er zijn echter haken en ogen. Zo kon Freek niet zelf beslissen wanneer hij uit bed geholpen kon worden of naar bed gebracht werd. Voor elk gezond mens een vanzelfsprekendheid. Ik heb ervoor gekozen om deze vanzelfsprekendheid terug te brengen in zijn leven en ik zei het onderwijs vaarwel. Een ander helpen kan jezelf gelukkig maken. Freek en ik maken samen nog mooie herinneringen zo lang het nog kan.
Voor de challenge #blimageNL , door Frans Droog in gang gezet, heb ik Erik Jan Bakker, Martin Ringenaldus, Patricia van Slobbe en Pascal Cuijpers uitgenodigd.
Voor de inspiratie kun je gebruik maken van onderstaande foto’s.
Ankie Cuijpers 
recht uit het goede hart