Meestal hoor ik “oh, wat erg” of “dat is ook zwaar”, als ik vertel dat ik met keuzepensioen ben vanwege de ziekte van mijn man. In medische termen: hij is bekend met ms. Nou schrik ikzelf nooit zo van de mededeling dat iemand ms heeft, want deze ziekte uit zich op heel veel manieren. Freek weet al sinds zijn dertigste dat hij ms heeft en toen ik hem leerde kennen was hij 33 en heeft hij dat meteen verteld. Voor mij geen enkele reden om de relatie met zo’n fijne kerel op te geven. Inmiddels zijn we 32 jaar getrouwd en ouders van twee prachtige zonen en  opa en oma van Ralph. De kleinzoon die net als zijn vader, oom en opa gek is van auto’s.  Freek heeft inmiddels de beschikking over een elektrische rolstoel en een aangepaste vw-bus. In die laatste vervoer ik hem. Wij zien dat niet als een beperking, maar als een kans om samen nog dingen te doen die we leuk vinden. We zien vooral de mogelijkheden.  Vandaag las ik een berichtje over de borstkankerkliniek in Bilthoven, opgericht door de vader van een oud-leerling. Jan Van Bodegom richtte in 2013 het borstkankerziekenhuis Alexander Monro in Bilhoven op, het eerste gespecialiseerde particuliere ziekenhuis van Nederland. Helaas moesten de raad van commissarissen en hij begin februari opstappen nadat het ziekenhuis drie jaar achter elkaar miljoenen aanloopverlies had geleden en nieuwe investeerders het roer overnamen. Dit raakt mij enorm. En waarom? Omdat een collegaatje van mij, moeder van drie prachtige kindjes,  daar onder behandeling is. Ik vraag me dan af: “Hoe gaat het nu verder met haar? Krijgt zij de behandelingen die afgesproken zijn?”

Mijn God wat hoop ik toch dat Gaston van de postcodeloterij  een keer bij mij langskomt, want dan weet ik het wel. Liefst met een paar miljoen voor borstkankerbehandelingen. Vandaag keek ik naar een video van de Stifterverband  ‘Wider den ewigen Steigerungszwang’. Kortom “Was vielleicht wie die Sehnsucht nach Mittelmaß aussieht, ist der tief empfundene Wunsch vieler, nicht pausenlos das eigene Leben optimieren zu müssen.”  Ik kan ervoor zorgen dat Freek een redelijk normaal leven kan leiden. Meer hoeft niet. Tevredenheid is inmiddels mijn levensmotto. Misschien dat we dat ook eens op het onderwijs van toepassing kunnen laten zijn.